Hoe kunnen we in het onderwijs de bredere ontwikkeling van kinderen, leerlingen en studenten inzichtelijk maken? Is er een alternatief voor gestandaardiseerde toetsen? En wat betekent zo’n alternatief voor ons onderwijs en de kinderen?
Dit artikel is de eerste episode van een serie artikelen over toetsen en evalueren.
Hoe kunnen we de ontwikkeling van kinderen inzichtelijk maken voor derden? Is er een alternatief voor de gestandaardiseerde toetsen? En wat zou zo’n alternatief betekenen voor de kinderen en ons onderwijs?
Mijn naam is Saar Frieling. Als onderzoeker -namens Stichting NIVOZ en Hogeschool Leiden- bij het Whole Child Development programma (WCD), wil ik mijn kennis en ervaring delen met de mensen waar het om gaat. Ik wil verbindingen maken. Tussen wetenschappelijk onderzoek, politiek beleid en de onderwijspraktijk.
Verbindingen beginnen in het hart. Maar uit mijn onderzoek blijkt hoe moeilijk we het onszelf hebben gemaakt om vanuit dat hart te werken. En omdat de meeste leraren vanuit liefde voor de kinderen aan het werk zijn gegaan, botst dat met het beleid dat zich van het hart weinig aantrekt. Zoals de toetscultuur, die meer en meer algoritmisch van aard is geworden. In deze overmatige drang naar objectiviteit is geen ruimte voor het hart.
Logischerwijs kan ik over deze ontdekkingen dan niet een gestandaardiseerd, theoretisch onderzoeksverslag schrijven. Vandaar een serie persoonlijke blogs waarin ik scholen en mensen zichtbaar maak die ruimte creëren voor wat zij belangrijk vinden. Mensen die de dialoog – en soms strijd – aangaan met deze toetscultuur. Zoekend naar alternatieve vormen van evaluatie en verantwoording, in dienst van de ontwikkeling van het kind.
Mijn persoonlijke verslaglegging geeft u als lezer de vrijheid om er het uwe van te denken. En wie weet wordt u geraakt en brengt uw geraaktheid weer een ander radartje in beweging.
Saar Frieling is programmaonderzoeker bij het Whole Child Development-programma en verbonden aan de Hogeschool Leiden. Ze kijkt hoe we breedvormend onderwijs zichtbaar en inzichtelijk kunnen maken. Daarbij wil ze haar kennis en ervaring delen met de mensen waar het om gaat, om zo verbinding te maken tussen onderzoek, beleid, de praktijk en ons hart. Uit haar onderzoek blijkt echter dat bij het huidige toetsen de overmatige drang naar objectiviteit geen ruimte laat voor dat hart. En aangezien dus een gestandaardiseerd, theoretisch onderzoeksverslag niet zou aansluiten bij deze en andere conclusies, is gekozen voor een serie persoonlijke blogs en monologen.